Przebudowa warszawskiego placu Pięciu Rogów nie przypadła wszystkim do gustu. Postanowiłem zobaczyć to miejsce na własne oczy, żeby przekonać się, czy rzeczywiście jest kolejnym przykładem betonozy. Przebudowa placu Pięciu Rogów zaczęła się w marcu 2021 r. W założeniach miał tam powstać porośnięty drzewami plac przeznaczony głównie dla przechodniów i rowerzystów — Zamiast zrobić jakiś trawnik, klomby, krzewy, to wstawili drzewa do betonu. One się tam będą gotować — powiedział aktywista Jan Śpiewak po otwarciu przestrzeni Na mnie z daleka miejsce zrobiło niezłe wrażenie, ale z bliska wszystko nie wyglądało już tak różowo Więcej podobnych artykułów przeczytasz na stronie głównej Onetu We wtorek, 5 lipca, po ponad roku gruntownej przebudowy prezydent Rafał Trzaskowski otworzył plac Pięciu Rogów w Warszawie, który znajduje się przy zbiegu ulic Chmielnej, Kruczej, Zgody, Brackiej i Szpitalnej. "W miejscu, gdzie do niedawna jezdnie przecinały popularny trakt spacerowy, zostawiając jedynie wąskie chodniki wśród kamienic, powstał plac! Otwarty dla pieszych, spacerowiczów i rowerzystów. Mamy teraz bezpieczną przestrzeń z miejscem na ogródki gastronomiczne i wydarzenia plenerowe. Można się tu zatrzymać, zjeść coś dobrego, a także posłuchać muzyki czy poczytać. Kiedyś była to przestrzeń pozbawiona zieleni, dziś pojawiły się tam 22 klony, które jak urosną, dodadzą jeszcze więcej zieleni" - czytamy na oficjalnym facebookowym profilu miasta. Metamorfoza, która kosztowała 14,75 mln zł, nie przypadła jednak wszystkim do gustu. Jako jedni z pierwszych odezwali się przedstawiciele stowarzyszenia "Miasto Jest Nasze", którzy zwrócili uwagę na to, że kierowcy od razu zaczęli sobie robić z placu parking. Głos zabrał także Jan Śpiewak, który narzeka na brak zieleni. "Tam jest mnóstwo betonu. Zamiast zrobić jakiś trawnik, klomby, krzewy to wstawili drzewa do betonu. One się tam będą gotować" - powiedział PAP znany aktywista miejski. Do tych zarzutów w rozmowie z TVN24 Warszawa odniósł się rzecznik Zarządu Dróg Miejskich Jakub Dybalski, który zapewnił, że klony mają optymalne warunki do życia, bo zostały posadzone w specjalnych stelażach umożliwiających wzrost bryły korzeniowej. Dodał też, że korony drzew będą się jeszcze rozrastać, a plac został wyłożony płytami, które odbijają światło, więc się nie nagrzewają. Na koniec wspomniał jeszcze o sadzawce ze świeżą wodą, która ma chłodzić plac. Kto ma rację? Żeby się o tym przekonać, postanowiłem zobaczyć to miejsce na własne oczy i porozmawiać z jego pierwszymi użytkownikami. Wizyta na placu Pięciu Rogów Z daleka plac Pięciu Rogów robi niezłe wrażenie Foto: Marek Kita Z daleka przestrzeń zrobiła na mnie niezłe wrażenie. W końcu wcześniej to było całkiem ruchliwe skrzyżowanie z przejściem dla pieszych i nielegalnym parkingiem na środku. Teraz powstał tam plac z drzewami, który ma służyć głównie przechodniom i rowerzystom. Od razu widać też, że ruch został bardzo ograniczony (mogą tam jeździć tylko autobusy komunikacji miejskiej i samochody prywatne ze specjalnymi identyfikatorami NC). Z bliska jest już gorzej Foto: Marek Kita Z bliska wszystko nie wygląda już tak różowo, bo w przestrzeni dominuje szarość. Poza klonami, które nienaturalnie wyrastają z szarych płyt, rzeczywiście nie ma tam żadnej innej zieleni. Brakuje chociażby trawnika czy kawałka ziemi porośniętego krzewami. Jest co prawda wspomniana wcześniej sadzawka, która ma chłodzić plac Pięciu Rogów, ale tak naprawdę raczej dziwi przechodniów, którzy mają wrażenie, że wybija studzienka, kiedy co jakiś czas uzupełnia się w niej woda. Klony nienaturalnie wyrastają z szarych płyt Foto: Marek Kita Sadzawka ma chłodzić plac Pięciu Rogów Foto: Marek Kita Przechodnie mają wrażenie, że sadzawka to wybijająca studzienka Foto: Marek Kita Dodatkowo drzewa są jeszcze dość rachityczne, więc nie rzucają cienia na ułożone wokół nich siedziska, co nie zachęca do korzystania z nich w gorące dni. To jednak może się zmienić, jeżeli ich korony faktycznie się rozrosną. W przestrzeni dominuje szarość Foto: Marek Kita Rachityczne drzewa nie rzucają cienia na siedziska Foto: Marek Kita Brak cienia nie zachęca do korzystania z siedzisk w gorące dni Foto: Marek Kita Moje spostrzeżenia potwierdzają opinie przechodniów, których spotkałem na miejscu. — Nie robi to dobrego wrażenia całościowo, bo tu jest za dużo betonu. Przy takich upałach, jak były ostatnio, to w żaden sposób nie zachęca do spędzania tu czasu — mówi Bartek. — W kontekście zmian klimatycznych jest tu za mało zieleni. To jest betonowy plac otoczony betonowymi ulicami. Niewykorzystana szansa na rewitalizację — dodaje Igor. Jeszcze bardziej zdecydowana jest pani Elżbieta. — Drzewa niby są, ale na czym one mają urosnąć? Jest pusto, nie ma trawnika, za dużo tego betonu. Jak słońce będzie, to upał będzie niesamowity. Fontanna też powinna być z jakąś figurą, żeby to efekt jakikolwiek miało. Nie chcę być agresywna, ale ktoś powinien ponieść za to konsekwencje — złości się mieszkanka Warszawy. Straż miejska dawała ostrzeżenia kierowcom przejeżdżającym przez plac Pięciu Rogów Foto: Marek Kita Została mi jeszcze kwestia parkujących samochodów, o których pisali przedstawiciele stowarzyszenia "Miasto Jest Nasze". Kiedy ja byłem na Placu Pięciu Rogów, to nie było tam żadnego nielegalnie zaparkowanego auta. Być może wpłynęła na to obecność straży miejskiej, która dawała ostrzeżenia kierowcom przejeżdżającym przez plac i informowała ich o konieczności wyrobienia identyfikatorów NC. Jeden z funkcjonariuszy przyznał, że jeżeli przestrzeń nie zostanie "osłupkowana", to samochody będą nieleganie parkować Foto: Marek Kita Jeden z funkcjonariuszy powiedział mi, że samochody, które dzień wcześniej sfotografowali aktywiści, prawdopodobnie należały do pracowników firmy deweloperskiej, którzy przyjechali na otwarcie (jeszcze przez dwa tygodnie mogą parkować na terenie placu, na którym prowadzą ostanie prace). Na koniec przyznał jednak, że jeżeli przestrzeń nie zostanie "osłupkowana", to samochody będą nieleganie parkować, bo w Warszawie jest za mało miejsc do parkowania.Akcja książki toczy się w Budapeszcie w roku 1899, w środowisku samych chłopców. Jeden z najmniejszych uczniów w całej klasie, Nemeczek, przekazuje koledze z klasy, zwitek papieru, na którym zapisane są informacje dotyczące spotkania wszystkich na Placu Broni. Chłopcy według wyznaczonych instrukcji udają się na plac o godzinie 16. Test:Plan wojenny obrony Placu Broni przygotował:a) Gerebb) Weissc) Nemeczekd) BokaRozwiązanieUciekając przed czerwonymi koszulami w Ogrodzie Botanicznych chłopcy z Placu Broni schronili się w:a) stróżówceb) ruinach zamkuc) łodzid) oranżeriiRozwiązanieNa miejscu Placu Broni miała powstać:a) roszarniab) kamienicac) kwiaciarniad) bibliotekaRozwiązanieWodza czerwonych koszul podczas walki o Plac Broni zwyciężył:a) Gerebb) Nemeczekc) Bokad) CzonakoszRozwiązanieW wyprawie do Ogrodu Botanicznego w celu zawieszenia czerwonej kartki w obozie wroga wzięli udział:a) Feri Acz, bracia Pastorowie, Gerebb) Boka, Nemeczek, Czelec) Boka, Nemeczek, Czonakoszd) Boka, Czele, GerebRozwiązanieZwiązek Kitowców oficjalnie rozwiązał:a) nauczycielb) bibliotekarzc) woźnyd) stróżRozwiązaniePartner serwisu: kontakt | polityka cookies
Rychter należał do chłopców z placu broni i związku zbieraczy kitu. Ocen na tak 0 % odpowiedzi odparował o 1 odpowiedział o 2 chłopcy z placu broni test znajomości lektury czarny pies, przyjaciel chłopców bawiących się na placu, miał na imię reks hektor smołek bazą czerwonoskórych był ogród botaniczny park fragmenty chłopcy
Samolot szkolno-treningowy PZL I-22 Iryda Polski dwumiejscowy, dwusilnikowy, samolot odrzutowy, górnopłat szkolno-bojowy. Samolot PZL I-22 Iryda na płycie lotniskowej, z zaczepionym uzbrojeniem Historia konstrukcji W styczniu 1976 r. Instytut Lotnictwa podjął prace nad projektem samolotu szkolno-bojowego. Pracami kierował doc. dr inż. Ryszard Orłowski. W 1976 r. rozpoczęto prace studialne nad projektem wstępnym samolotu wyposażonego w dwa silniki dwuprzepływowe o ciągu po ok. 1800 daN każdy, osiągającego prędkość odpowiadającą liczbie Macha 0,95. Prace nad tą wersją, nazwaną ”Iskra-2”, ze skośnymi skrzydłami i usterzeniem płytowym, przerwano z powodu nierealności opracowania silnika dwuprzepływowego w odpowiednim czasie. Wtedy też, jak i w okresie późniejszym, niemożliwa okazała się współpraca z francuskim przemysłem lotniczym, którą początkowo zakładano. Lot próbny PZL I-22 Iryda w Mielcu W 1977 r. opracowano kilka koncepcji samolotu oraz uzgodniono wstępne wymagania taktyczno-techniczne z przyszłym odbiorcą. Zgodnie z nimi samolot miał być alternatywnie wyposażony w dwa krajowe silniki SO-3W22 o ciągu po ok. 1100 daN każdy (modyfikacja silników SO-3, stosowanych w samolocie PZL TS-11 ”Iskra”) lub w dwa nowe silniki Kaszub-15 (K-15) o ciągu 1400-1500 daN. Prace nad tą wersją samolotu, nazwaną ”Iskra-22” (I-22), trwały do 1979 r. We współpracy z OBR WSK-Mielec wykonano pierwszy projekt wstępny i zbudowano makietę samolotu. Projekt wstępny i makietę samolotu przeanalizowała w latach 1978 i 1979 specjalna komisja, która stwierdziła konieczność ponownego opracowania projektu. W lipcu 1979 r. głównym konstruktorem samolotu został dr inż. Alfred Baron. W listopadzie 1979 r. zakończono nowy projekt wstępny, który stał się podstawą do rozpoczęcia prac nad projektem technicznym. W 1980 r. ustalono i zatwierdzono wymagania taktyczno-techniczne dla nowego projektu oraz rozszerzono zespół realizatorów projektu. W latach 1980-81 wykonano projekt techniczny samolotu. Projekt techniczny środkowej części kadłuba i podwozia powstał w Instytucie Lotnictwa, przedniej części kadłuba w Centrum Naukowo-Produkcyjnym Samolotów Lekkich (PZL Warszawa-Okęcie), a skrzydła, tylnej części kadłuba i usterzeń w OBR WSK-Mielec. W 1981 r. rozpoczęto technologiczne przygotowanie produkcji, a w 1982 r. OBR WSK-Mielec podjął budowę pierwszego prototypu do prób wytrzymałościowych. Pod koniec 1984 r. zakończono prace przy budowie drugiego prototypu z silnikami SO-3W22 (PZL-5), który oblatano r. W styczniu 1987 r. uległ on katastrofie. W grudniu 1987 r. głównym konstruktorem został mgr inż. Włodzimierz Gnarowski. Trzeci prototyp, w którym wprowadzono wiele zmian konstrukcyjnych, został oblatany r. Czwarty prototyp oblatano piąty r., a szósty (przyjęty jako wzorzec dla samolotów seryjnych) r. W latach 1986, 1988, 1989 i 1990 opracowano 4 różne projekty bojowej wersji samolotu, oznaczane jednakowo PZL I-22MS. W kolejnych etapach miała powstać wersja rozpoznawcza (z aparaturą pochodzącą z WAT) i jednomiejscowa, bojowa. Lot próbny PZL I-22 Iryda w Mielcu Na początku 1991 r. MON złożyło pierwsze zamówienie na 12 samolotów serii informacyjnej, które następnie ulegało systematycznym redukcjom przy jednoczesnych zmianach wymagań wobec gotowego już samolotu. Przewidziano wtedy zastosowanie silników o większym ciągu (PZL K-15 i SNECMA Larzac C04- do zamontowania tego ostatniego nie doszło), zabudowanie nowocześniejszego wyposażenia oraz udoskonalenia aerodynamiczne samolotu, porzucono też praktycznie oznaczenie I-22 dla nowych wersji. W WSK PZL-Mielec i Instytucie Lotnictwa, opracowano i oblatano nowe wersje samolotu: M-93K z silnikami K-15 o ciągu 1500 daN ( r.), M-93V z silnikami Rolls-Royce Viper (1994 r.), M-93F z silnikami K-15 i awioniką francuskiej firmy SAGEM. W 1993 r. pokazano model samolotu PZL I-22 ”Iryda” z podczepionym pod skrzydłem wariantem bezpilotowego aparatu latającego PZL ”Vector”. ”Iryda” służyłaby w takim rozwiązaniu do wyniesienia ”Vectora” w pobliże rejonu działania. Dostawy ”Iryd” dla polskiego lotnictwa wojskowego rozpoczęto w lutym 1994 r. W styczniu 1996 r. w WSOSP znajdowało się 8 samolotów należących do trzech wersji, r. uległ katastrofie samolot I-22 ”Iryda”. Maszyna należała do 58 Lotniczego Pułku Szkolnego WSOSP w Dęblinie i była samolotem pierwszej wersji napędzanej silnikiem SO-3W-22. W 1996 r. ”Irydy” miały być przekazane do Brygady Lotnictwa Marynarki Wojennej w miejsce, przeznaczonych do wycofania, samolotów myśliwskich MiG-21bis. Na przełomie listopada i grudnia 1995 r. została ogłoszona przez Ministerstwo Obrony Narodowej możliwość zakupu samolotów Dassault-Breguet Dornier ”Alpha Jet A” z RFN, a jednocześnie zakończenia programu samolotu ”Iryda”. Do końca marca 1996 r. wyprodukowano 11 egz. Samoloty PZL I-22 Iryda na placu przy Zakładzie Lotniczym w Mielcu W biurze konstrukcyjnym PZL-Mielec, opracowano wersje M-93R (rozpoznawczą) i M-93M (morską). Samolot oznaczony jako M-93M ”Orkan (II)”, odpowiednio uzbrojony i wyposażony stanowił ofertę dla lotnictwa Marynarki Wojennej, przedstawiono publicznie na Air Show w Radomiu we wrześniu 2002 r. Następnie miały powstać kolejne wersje rozwojowe oznaczone PZL M-95, PZL M-97, PZL M-99 ”Orkan”. Po katastrofie, która miała miejsce na początku 1996 r., zdecydowano o wprowadzeniu nowego standardu według projektu PZL I-22M-96 opracowanego w Instytucie Lotnictwa, z nową awioniką, ze zmodyfikowanymi skrzydłami oraz nowym usterzeniem poziomym. Do końca 1997 r. w Mielcu miało powstać 6 samolotów tej wersji, a już użytkowane samoloty mają być odpowiednio zmodernizowane. Program samolotu PZL I-22 ”Iryda” był największym własnym przedsięwzięciem polskiego przemysłu lotniczego po wojnie. Niestety, bardzo długo trwający okres projektowania, spowodowany chyba nie tylko brakiem doświadczeń (myśl zespołu profesora Tadeusza Sołtyka została dokładnie w latach 1960-tych zaprzepaszczona), a też dziwnymi decyzjami dotyczącymi projektu (na przykład w pewnym okresie konstruktorem prowadzącym samolotu został konstruktor lokomotyw kolejowych) oraz nasilającą się emigracją ludzi związanych z projektem spowodował, że do produkcji seryjnej samolot został wprowadzony prawie po dwudziestu latach od chwili podjęcia decyzji o rozpoczęciu projektu. Pewne elementy programu nie zostały dopracowane; olbrzymie opóźnienia miał program rozwoju silnika do Irydy. W efekcie, pierwsza seria produkcyjna dostarczona do eksploatacji wojskowej nie spełniała podstawowych wymagań na ten typ samolotu szkolnego. Samolot szkolno-treningowy PZL I-22 Iryda M-93K Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie Polegli piloci 1. 30 stycznia 1987 roku (godzina – podczas prób flatterowych śmierć poniósł pilot doświadczalny major Jerzy Bachta, który nie podjął próby katapultowania się z maszyny – najprawdopodobniej stracił on przytomność w wyniku zaistniałych przeciążeń. 2. 24 styczeń 1996 roku – śmierć ponieśli pilot major T. Chudzik oraz przechodzący szkolenie pilot Marynarki Wojennej kapitana J. Mieszkowski – przyczyną katastrofy, według oficjalnych danych komisji badających jej przyczyny miały być przestawienie się trymera steru wysokości z położenia +3,7 stopnia do -4 stopni. Miało do tego dojść w momencie przechodzenia z lotu odwróconego do normalnego, ale jest tutaj wiele niejasności oraz faktów, że sama komisja nie do końca dobrze zbadała wtedy zaistniałą katastrofę. Konstrukcja Dwumiejscowy grzbietopłat wolnonośny o konstrukcji metalowej. Konstrukcja z blach i profili duralowych z zastosowaniem elementów ze stali stopowych i kompozytów. Płat o obrysie trapezowym, jednoczęściowy, dwudźwigarowy. Pokrycia usztywnione podłużnicami z kształtowników. Klapy szczelinowe o konstrukcji metalowej, lotki trójpodporowe o konstrukcji metalowej. W strukturę płata wkomponowane są cztery węzły do podwieszania belek uzbrojenia. Kadłub o konstrukcji metalowej, półskorupowy wręgowo- podłużnicowy, o przekroju owalnym, spłaszczony u dołu. Część nosowa mieści komorę podwozia przedniego oraz bloki elektroniczne. Pod podłogą drugiego miejsca w kabinie mieszczą się luki wyposażenia oraz komora zasobnika amunicji. Pod częścią kabinową zamocowano działko. Na grzbiecie tylnej części kadłuba umieszczone są płytowe hamulce aerodynamiczne. Kabina zakryta, klimatyzowana wyposażona w fotele wyrzucane. Usterzenie klasyczne, skośne, o konstrukcji metalowej. Usterzenie pionowe trapezowe. Statecznik pionowy o konstrukcji dwudźwigarowej. Ster kierunku metalowy przekładkowy. Usterzenie poziome trapezowe o konstrukcji półskorupowej. Ster wysokości złożony z dwóch segmentów o konstrukcji metalowej przekładkowej. Ster wysokości i ster. Podwozie trójkołowe z kołem przednim, chowane w locie. Uzbrojenie – PZL I-22- 1 stałe działko GSz-23Ł kal. 23 mm pod kadłubem. Uzbrojenie podwieszane na 4 węzłach podskrzydłowych: bomby różnych wagomiarów, zasobniki z niekierowanymi pociskami rakietowymi, samonaprowadzające się na podczerwień pociski rakietowe klasy powietrze-powietrze. Masa uzbrojenia podwieszanego max – 1800 kg w wersji I-22 z silnikami SO-3W22- 1200 kg. Wyposażenie – zdwojony zestaw przyrządów pilotażowych, system łączności VHF i UHF oraz system łączności wewnętrznej i łączności z obsługą naziemną, automatyczny radiokompas, radiowysokościomierz małych wysokości, odbiornik sygnałów naziemnego systemu radionawigacji, urządzenie identyfikacyjne, system aktywnej odpowiedzi do współpracy z naziemnymi systemami wykrywania, naprowadzania i lądowania, system ostrzegania o napromieniowaniu przez radar przeciwnika, elektroniczny system sterowania uzbrojeniem. Samolot szkolno-bojowy PZL I-22 Iryda M-96 Warszawa, Muzeum Wojska Polskiego Instalacje: elektryczna, hydrauliczna, pneumatyczna, przeciwoblodzeniowa, gaśnicza, tlenowa, klimatyzacyjno-wentylacyjna. Napęd: 2 silniki turboodrzutowe: – drugi prototyp- SO-3W22 (PZL-5) o ciągu 1080 daN każdy, – jednoprzepływowe PZL K-15 o ciągu 1500 daN każdy. Dane techniczne I-22 z silnikami SO-3W22: Rozpiętość- 9,6 m, długość- 13,22 m, wysokość- 4,3 m, powierzchnia nośna- 19,92 m2. Masa własna w wersji szkolnej- 4600 kg, masa startowa max z podwieszeniami- 6900 kg. Prędkość max- 785 (inne dane – 834) km/h, prędkość minimalna- (inne dane – 246) km/h, wznoszenie- 25 (inne dane – 25,3) m/s, pułap- 12 000 (inne dane – 11 000) m, zasięg ze zbiornikami dodatkowymi- 1820 km, promień działania w wersji szturmowej- 200 km, czas lotu- 2 h 33 minuty. Dane techniczne M-93K Rozpiętość- 9,6 m, długość- 13,22 m, wysokość- 4,3 m, powierzchnia nośna- 19,9 m2. Masa własna- 4650 kg, masa startowa bez podwieszeń- 6700 kg, masa startowa z podwieszeniami- 8700 kg. Prędkość max- 950 km/h, prędkość minimalna- 246 km/h, wznoszenie- 42 m/s, pułap- 13700 m, bojowy promień działania- 200-400 km. Autor: Dawid Kalka – zdjęcia i tekst Jak-17UTI Samolot szkolno-treningowy Jakowlew Jak-17UTI (Jak-17W) Historia konstrukcji Jak-17 w Centralnym Muzeum Sił Lotniczych Federacji Rosyjskiej w Moninie 24 kwietnia 1946 Czytaj dalej... PZL-130 „Orlik” Samolot szkolno-treningowy PZL-130 „Orlik” Historia konstrukcji Projekt ofertowy taniego, lekkiego samolotu treningowego nowej generacji PZL-130 „Orlik” opracowali w PZL Warszawa-Okęcie Czytaj dalej... Aero L-39 „Albatros” Samolot szkolno-treningowy Aero L-39 „Albatros” Samolot szkolno-treningowy Aero L-39ZA "Albatros" lotnictwa wojskowego Słowacji. Radom, 2005 rok Historia konstrukcji Odrzutowy samolot Czytaj dalej...
Boka zawiadomił chłopców o nadchodzącej walce. Przygotował specjalny plan, a Nemeczek został podniesiony do rangi adiutanta przywódcy grupy z Placu Broni. Chłopcy przygotowani byli do wojny. Podzieleni na bataliony czekali na rozwój sytuacji, gdy na placu pojawił się zdrajca. Ich przywódca nie przebaczył jednak Gerebowi.Plac Broni był niewielkim skrawkiem ziemi, ogrodzonym od ulicy Pawła rozwalającym się płotem, a z pozostałych stron otoczonym przez mury kamienic. W czasach, kiedy był ulubionym miejscem spotkań i zabaw chłopców, był pusty i przeznaczony pod budowę. Na tyłach placu znajdowało się miejsce, które czyniło go niezwykle atrakcyjnym. Mieścił się tam drugi, ogromny plac, wydzierżawiony przez zarząd tartaku na skład drewna. Stały na nim liczne sągi drewna, ułożonego w potężne sześciany, tworzące siatkę regularnych uliczek, które prowadziły do kolejnego, niewielkiego placu z małym budynkiem, w którym mieścił się tartak parowy. Budynek tartaku był ponury i dość tajemniczy. Latem jego ściany pokrywały gałęzie dzikiej winorośli i widać było tylko smukły, czarny komin, z którego miarowo wydobywały się kłęby czystej, białej pary. Wokół stały duże wozy do przewożenia drewna, które kolejno podjeżdżały pod okap, gdzie mieścił się otwór ze spadzistym korytem. Przed tartakiem rosły karłowate drzewka morwowe, a pod jednym z nich stała sklecona z desek budka, w której mieszkał Słowak. Nieco inaczej wyglądał Plac Broni w oczach chłopców. Dla nich stawał się on rozległą amerykańską prerią, a sągi drewna przeobrażały się dzięki wyobraźni w miasteczko na Dzikim Zachodzie. Na ich szczytach chłopcy zbudowali fortece i twierdze, w których spędzali większość czasu po skończonych ten artykuł?TAK NIEUdostępnij
na placu broni miał powstać
